(ΧΙΙ) Η ΤΕΛΕΙΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

Τι άλλο είμαστε παρά Όντα που φορούν ένα «ρούχο»; Ο άνθρωπος δεν αντιπροσωπεύει παρά την τέλεια ταπείνωση στη ζωή που είναι δημιουργία, γιατί είναι και ο ίδιος δημιούργημα. Έτσι ο άνθρωπος ταπεινώνεται στην υλική δημιουργία/ζωή και ενώνεται με την ψυχή της ζωής. Αναγνωρίζει ότι είναι ψυχή και ότι όλα είναι Ένα. Παραπέρα ο άνθρωπος αντιπροσωπεύει την ταυτοποίηση της ύλης σε ένα «εγώ»/ύπαρξη. Ο άνθρωπος ταυτίζεται με το σώμα/ύλη του και επιβιώνει. Έτσι ο άνθρωπος ταπεινώνεται ολοκληρωτικά ακόμα και στον χειρότερο άνθρωπο. Ο εμποτισμένος με ψυχή άνθρωπος ταπεινώνεται ακόμα και σε αυτόν που θέλει να τον βλάψει και τον Αποδέχεται/Αγαπά όπως είναι. Βλέπει στον άλλον τον εαυτό του και γίνεται πνεύμα. Ψυχή-Σώμα-Πνεύμα, γίνονται Ένα.

Εδώ δεν μιλάμε για μια υπερανθρώπινη η αντιανθρώπινη μηδενιστική ταπείνωση αλλά για τον άνθρωπο που έχει επίγνωση της Προσωπικής του Ταπείνωσης, Πρακτικά.

(ΧΙ) ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Τα πάντα στις ζωές μας έχουν να κάνουν με τις επιθυμίες μας. Επιθυμούμε,, φίλους, χρήματα, συντροφικότητα, στέγαση, επαγγελματική ανεξαρτησία, αυτοβελτίωση, αγάπη. Είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε γιατί και έπειτα πως επιθυμούμε κάτι. Το «γιατί» θα διασαφηνίσει και το πως. Είναι τα κίνητρα μας αγνά ή εγωιστικά; Προσδοκούμε προοπτική ολοκλήρωσης ή γραμμική διαιώνισης της ελεύθερης βούλησης μας; Γραμμική διαιώνιση της ελεύθερης βούλησης μας σημαίνει διασπορά του «εγώ» μας και απώλεια της ενέργειας μας. Αντίθετα, η πραγματική ελευθερία δεν στερείται δεσμών, αλλά χρησιμοποιεί τα «δεσμά» και αναπτύσσεται μέσα από αυτά. Επιθυμούμε τα «δεσμά» γιατί μας ολοκληρώνουν. Η αγάπη είναι ένας τέτοιος δεσμός. Η κατοχή ενός πράγματος δεν είναι δεσμός. Τα υλικά πράγματα είναι οι βάσεις, τα μέσα, τα δεκανίκια που χρησιμοποιούμε στον δρόμο της απλοποίησης. «Γυμνοί ήρθαμε, γυμνοί φεύγουμε». Η σύνδεση μας με ένα πρόσωπο , η αγάπη σε ένα πρόσωπο με το οποίο μοιραζόμαστε την ζωή μας, συμβολίζει το καθρέφτισμα του τωρινού αλλά και του μελλοντικού προοδευτικού εαυτού μας. Παραπέρα, συμβολίζει την πανανθρώπινη ένωση και αγάπη προς όλους και όλα. Έτσι γεννιέται η ανιδιοτελής αγάπη. Κατά βάθος επιθυμούμε την ανιδιοτελή αγάπη που είναι το κέντρο της ζωής μας.
Ο εγωισμός εκδηλώνεται μέσα από τις χαμηλότερες επιθυμίες μας, τις επιθυμίες που δεν έχουν δύναμη, συνοχή και συγκράτηση. Έτσι ο εγωισμός είναι παράγωγο των αιτιών που τον προκαλούν όπως η ζήλια, ο θυμός, το μίσος κτλ, συναισθήματα που απλώς αποδυναμώνουν τις επιθυμίες ή καλύτερα την έμφυτη τάση του να επιθυμούμε. Δεν μπορούν όμως τα αρνητικά αισθήματα ή συναισθήματα να υπερνικήσουν την επιθυμία γιατί η επιθυμία είναι συνυφασμένη και άρρηκτα συνδεδεμένη με το είναι μας και τον ανώτερο εαυτό μας.
Ακόμα και ο ήλιος επιθυμεί να μας φωτίζει. Το πλανητικό μας σύστημα επιθυμεί να στροβιλίζεται και να περιπλανιέται στο σύμπαν εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια με τον ίδιο τρόπο γιατί δεν μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Είναι «δέσμιο» των νόμων που το διέπουν. Και έτσι γίνεται ο νόμος. Γίνεται υπέρτατη νοημοσύνη , υπέρτατη δικαιοσύνη και υπέρτατη αγάπη. Συγκρίνεται για πλάκα αυτούς νόμους με τους νόμους των ανθρώπων. Πολλά αλλάζουν, πολλά έχουν αλλάξει και πολλά θα αλλάξουν.
Λοιπόν, είναι διαφορετικό πράγμα να κάνουμε κάτι που επιθυμούμε και διαφορετικό πράγμα να κάνουμε κάτι για να νιώσουμε καλύτερα. Επιθυμούμε, όταν κάτι μας προάγει και στέκεται καλά μέσα μας. Τότε, διαισθανόμαστε ότι βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο. Και σωστός δρόμος δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε προβλήματα και όλα είναι τέλεια. Σωστός δρόμος, σημαίνει εργασία δοκιμασία, και επιμονή. Οι Ερινύες δεν πρόκειται ποτέ να μας αφήσουν ήσυχους γιατί το καλό και το κακό είναι μέρος αυτού του κόσμου. Πεπρωμένο μας είναι να μάθουμε να ενδίδουμε όλο και λιγότερο και να ισορροπούμε, να βαδίζουμε και να τρέχουμε τελικά στον «πάγο».
Πολλοί άνθρωποι που αισθάνονται πόνο και δυστυχία προσπαθούν να βρουν κάτι που θα απαλύνει τον πόνο τους, κάτι που θα τους «φωτίσει», κάτι που θα τους κάνει να ξεχαστούν. Αυτό φυσικά μεγαλώνει το κενό ανάμεσα στην κατάσταση που βρίσκονται τώρα και στην εξειδανικευμένη φανταστική κατάσταση που θα ήθελαν να βρίσκονται.
Δεν καταλαβαίνουμε φαίνεται ότι η εξέλιξη περνά μέσα από το πρόβλημα. Είναι η αρνητική ενέργεια που δεν μας επιτρέπει να δούμε παραπέρα. Η αρνητική ενέργεια προέρχεται από την αντίσταση στα συναισθήματα μας, είτε αυτά είναι αρνητικά είτε είναι θετικιστικά. Η αντίσταση είναι επόμενο να περιορίζει τις δυνατότητες μας και ο περιορισμός είναι επόμενο να δημιουργεί εξαρτήσεις. Οι εξαρτήσεις δυνητικά δημιουργούν εθισμούς ως μέσο για να νιώσουμε προσωρινά καλύτερα. Το προσωρινό γίνεται τελικά μόνιμη κακή συνήθεια. Όσο πιο εξαρτημένοι νιώθουμε από το περιβάλλον μας έχοντας άγνοια της εξάρτησης μας, τόσο περισσότερο αυτό θα πραγματώνουμε και ανάλογα θα χρίζουμε τους εαυτούς μας «ήρωες». Η εξάρτηση είναι το μόνο αποκούμπι που μας έχει μείνει για να νιώθουμε ότι έχουμε τον έλεγχο - όπως και ένα κακοποιημένο άτομο θεωρεί ότι άξιζε την κακοποίηση για να νιώθει ότι ασκεί ακόμη κάποιο έλεγχο στον εαυτό του.
Λέμε λοιπόν ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, ότι θα περάσει και αυτό (και πράγματι περνάει) αλλά έτσι δημιουργούμε ανεύθυνα μια απόσταση μεταξύ αυτών που δεν θέλουμε τώρα και αυτών που θα θέλαμε. Οι εξαρτήσεις είναι τα νοητικά κατάλοιπα των αρχαίων καιρών που ο άνθρωπος επιβίωνε με «νύχια και με δόντια». Όσο οι εξαρτήσεις μας θα διατρέχουν την πολιτισμική μας δομή τόσο ο άνθρωπος που νιώθει ανασφαλής θα αναζητά την ασφάλεια διευρύνοντας το χάσμα μεταξύ χειραφέτησης/επιθυμιών και εξάρτησης από τις επιθυμίες. Βλέπουμε όμως ότι ο άνθρωπος, το θηλυκό και το αρσενικό απεξαρτητοποιείται όλο και περισσότερο στο διάβα του χρόνου, έχοντας όλο και μεγαλύτερη συναίσθηση της ισονομίας και της ενότητας.
Όπως είπαμε είναι διαφορετικό πράγμα η επιθυμία και διαφορετικό πράγμα η απλή ανακούφιση. Θέλουμε τις επιθυμίες που μας προάγουν, μας εξελίσσουν και υπηρετούν έναν σκοπό. Αλλά και οι μικρότερες επιθυμίες μας δεν είναι καθόλου επουσιώδεις. Το γεγονός ότι μπορούμε να απολαύσουμε ένα πλούσιο και νόστιμο γεύμα δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να απολαύσουμε και ένα πιο λιτό γεύμα. Μάλιστα, όσο ενοχικά δεν επιθυμούμε τόσο περισσότερο έχουμε προσκόλληση στην επιθυμία και «καταπιέζουμε» προσπαθώντας να σκοτώσουμε τις αισθήσεις μας. Αλλά οι αισθήσεις μας είναι μέρος αυτού που είμαστε, ολόκληρης της οντολογικής υπόστασης μας. Η προσκόλληση στην επιθυμία είναι η ρίζα του προβλήματος και όχι η επιθυμία από μόνη της. Τέλος, είναι προτιμότερο να επιθυμούμε έστω και με μια μικρή δόση ναρκισσισμού ατενίζοντας το μέλλον με προοπτική. Αρκεί, να εκτιμούμε αυτό που έχουμε ΤΩΡΑ. Γεννηθήτω το θέλημα σου.

(Χ) ΚΛΟΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ

Ο άνθρωπος και δη ο σύγχρονος άνθρωπος θεωρεί/στοχάζεται/πράττει με βάση μια ιδέα που εμποτίζεται στον νου του από την στιγμή της γέννησης του μέχρι την πλήρη του οντογέννεση αλλά και μέχρι το τέλος της ζωής του. Και η ιδέα αυτή είναι η ιδέα της εξέλιξης. Το αν αυτή η εξέλιξη είναι εσωτερική ή εξωτερική δεν μας ενδιαφέρει εδώ. Μιλάμε για την ολική ιδέα της εξέλιξης όπως ιδιοποιείται από τον άνθρωπο. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος μεγαλώνοντας αρχίζει να δραστηριοποιείται σε μία κοινωνία, σε μία οικογένεια, ως αυτόνομη προσωπικότητα στην προσωπική και διαπροσωπική του ζωή. Επειδή οι κοινωνίες είναι οργανωτικά/ομαδικά/ατομικά ανώριμες όπως και πολλές οικογένειες, το άτομο αρχίζει να αντιλαμβάνεται την δραστηριότητα ως επιτακτικό μέσο για την εξέλιξη του. Άρα οι δραστηριότητες γίνονται για το άτομο η αντικειμενοποίηση του υποκειμένου της εξέλιξης.
Πλέον ο άνθρωπος αρχίζει να προσδίδει στον υλικό κόσμο ιδιότητες προσώπου. Επόμενο είναι να προσωποποιεί καταστάσεις στο υποκείμενο με το οποίο συνδέεται άμεσα, τον άνθρωπο, και να διεισδύει στην εγωκεντρική σφαίρα της χωριστικότητας από την μια μεριά και της απαξίωσης από την άλλη.
Δεν εξελίσσονται όμως όλοι οι άνθρωποι ή δεν εξελίσσονται όλοι το ίδιο. Αλλά καταπιέζουν χωρίς να απεκδύονται αυτό με το οποίο έχουν γαλουχηθεί, δηλαδή την ιδέα της εξέλιξης.
Ξαφνικά ως λυτρωτικά σημεία αναφοράς, ως αντίδοτα, αναδεικνύονται το παιχνίδι και ο έρωτας/σεξ και έτσι καταλαμβάνουν την θέση του ασήμαντου μείζονος στις ζωές μας – μια δραστηριότητα έξω από τις δραστηριότητες.
Σε κάθε περίπτωση ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την διάνοια του για να επιβιώσει όχι από την φύση αλλά από τον άνθρωπο και τον εαυτό του. Και αυτό το ονομάζουμε «εξέλιξη».