Κάρμα, αλλιώς ο νόμος
της αιτίας και του αποτελέσματος.
Όταν δημιουργούμε μια σκέψη ή όταν επιτελούμε μια πράξη αυτό έχει ένα ορισμένο αποτέλεσμα και είτε εκδηλώνεται έμμεσα σε βάθος χρόνου, είτε άμεσα. Βέβαια, το έμμεσο και το άμεσο για να είμαστε ακριβείς είναι ανθρώπινες αντιλήψεις που μας βοηθούν τελικά να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα δρουν συμπληρωματικά και άχρονα. Είναι ο ανθρώπινος νους που τα βλέπει διαιρεμένα. Έτσι, μπορεί μία ενέργεια μας να έχει πολύ μικρή ισχύ και να χαθεί και έτσι να μην προλάβει να υλοποιηθεί και να λάβει την προσοχή μας. Κάπως έτσι λειτουργούν οι φαντασιώσεις ή οι ονειροπολήσεις μας και ουσιαστικά μας κάνουν να δραπετεύουμε ασυνείδητα από την πραγματικότητα. Είναι χαμένος χρόνος.
Κάθε άνθρωπος εκπέμπει ενέργεια σε μια ορισμένη συχνότητα προς τα έξω. Μπορούμε να διακρίνουμε αν κανείς είναι λυπημένος ή χαρούμενος από τον τρόπο που μιλάει, από τις εκφράσεις του ή μπορούμε να εντοπίσουμε στο πρόσωπο του ενδεχομένως τα ψυχολογικά ίχνη που έχουν αφήσει πάνω του τα χρόνια του παρελθόντος ή τα παιδικά του χρόνια. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται να αποκαλυφθούν, να φανερωθούν στον κόσμο και έτσι επικοινωνούν μέσα από τα προσωπεία τους. Είναι συγκαταβατικοί και ανειλικρινείς γιατί είναι και ο κόσμος έτσι. Βλέπουμε, λοιπόν, πως μια συγκεκριμένη στάση φέρνει μια ολόκληρη αλληλουχία πανομοιότυπων αποτελεσμάτων.
Τώρα, μπορεί κανείς να εκπέμπει σε υψηλότερη συναισθηματική συχνότητα και να νιώθει δυνατός/η ή να εκπέμπει σε χαμηλότερη συχνότητα. Η συναισθηματική εκπομπή δεν συνεπάγεται ότι συμβαδίζει πάντοτε με την νοητική εκπομπή. Έτσι, ενώ βλέπουμε κάποιον να είναι ικανός να διαχειριστεί εξωτερικά την ενέργεια του σε ικανοποιητικό βαθμό μπορεί στο συγκεκριμένο χρονικό μομέντουμ να μην έχει τις ίδιες δυνατότητες με κάποιον που δεν εκδηλώνει την ικανότητα του όσο ο ίδιος θα ήθελε. Δεν εκδηλώνει την ικανότητα του γιατί έλκει και υλοποιεί τις δυνατότητες του σαν ένα εργοστάσιο που αυξάνει σε μέγεθος και ποιότητα αλλά ακόμα δεν έχει καταφέρει να διοχετεύσει τα προϊόντα του στην αγορά και σκορπάει φήμες. Λέμε ότι οι κραδασμοί του είναι ισχυροί. Βεβαίως η δυνατότητα να εκπέμπουμε συνειδητά την ενέργεια μας σε υψηλά επίπεδα είναι προαποφασισμένα κεκτημένο όλων μας χωρίς καμία εξαίρεση.
Αν, λοιπόν, εκπέμπουμε χαμηλά θα προσελκύσουμε και ανάλογες καταστάσεις στις οποίες θα πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας για να τις διαχειριστούμε, γιατί αναγνωρίζουμε ότι είμαστε καλύτεροι από αυτό που μας συμβαίνει, ωστόσο δεν θεωρούμε ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο και επαναπαυόμαστε. Ο λόγος που δεν επιθυμούμε την αλλαγή μπορεί να προέρχεται από το γεγονός ότι υπερεκτιμάμε τον εαυτό μας γιατί δεν υποφέρουμε τον εαυτό μας. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι λειτουργούμε μέσα από όψεις και αυτές τις όψεις τις ονομάζουμε εαυτούς. Με άλλα λόγια, η αντίδραση μας στον πόνο φέρνει πόνο γιατί προφανώς μας αρέσει να πονάμε καλώς ή κακώς. Μπορούμε να χωρίσουμε τον πόνο σε ασυνείδητο/μη πόνο και σε συνειδητό. Πάντοτε φυσικά χρησιμοποιούμε τεχνάσματα για να κουκουλώνουμε τον πόνο.
Λοιπόν, εδώ δεν μιλάμε απλά για σκέψεις ή πράξεις αλλά μιλάμε για ολόκληρα οικοδομήματα νοητικοσυναισθηματικών προτύπων, είτε είναι θετικά είτε είναι αρνητικά, πολύ καλά εδραιωμένα μέσα μας. Όταν αποφεύγουμε ή ενδίδουμε σε κάτι που είναι το ίδιο πράγμα εφόσον μιλάμε για έννοιες με κοινό σημείο αναφοράς έχουμε κυριολεκτικά όλα τα υλικά που το συγκρατούν ή το θρέφουν. Αντίστοιχα, όταν αφηνόμαστε ή ξεμπλοκάρουμε, έλκουμε όλες τις δυνατότητες που περιβάλλουν μία συγκεκριμένη θετική ενέργεια/αποτύπωμα. Και τότε είμαστε σε θέση να ξεδιπλώσουμε τα χαρίσματα μας.
Τέλος, ας επικεντρωθούμε σε δύο σημεία. Λέγεται πως ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Τι σημαίνει αυτό; Ακόμα και αν επιλέγουμε τον δύσκολο επώδυνο δρόμο μέσα στην άγνοια μας, δεν είμαστε στην πραγματικότητα τόσο «τυφλοί» όσο νομίζουμε. Στην πραγματικότητα όποιον δρόμο και αν έχουμε επιλέξει στη ζωή μας, όποιες και αν είναι οι «κακοτυχίες» ή οι «πτώσεις» μας, δεν είναι τυχαίες και για έναν λόγο τις έχουμε επιλέξει. Και αυτός ο λόγος είναι για να μάθουμε. Μαθαίνουμε μέσα από τον πόνο επεκτείνοντας την αντίληψη μας. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ανθρώπους να λένε ότι χάρη στα προβλήματα και τις αδυναμίες τους βγήκαν δυνατότεροι και καλύτεροι άνθρωποι. Είναι σημαντικό να έχουμε επίγνωση της βελτίωσης μας. Βελτίωση δεν σημαίνει απλά υλική βελτίωση αλλά και μεταβατική ροή σε μία κατάσταση. Σε κάθε μας μεταβατικό στάδιο επιλέγουμε να μην πονάμε αλλά και επιλέγουμε να πονάμε για να μην πονάμε. Όταν, λοιπόν, αναφερόμαστε στο κάρμα δεν μιλάμε για κάποιου είδους θεϊκή τιμωρία, διότι η έννοια της υπερφυσικής τιμωρίας κρύβει ενοχικά συμπλέγματα και φόβο στιγματισμού. Αλλά μιλάμε για τον δρόμο που εμείς επιλέγουμε (συνειδητά ή ασυνείδητα) προς τον αναπόφευκτο προορισμό μας που είναι η συνάντησή μας με τον Εαυτό (μας). Τι πραγματικά επιζητά η ψυχή μας;
Πώς, όμως, μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τι θέλουμε κάθε φορά; Η απάντηση είναι απλή: δεν μπορούμε. Διότι αν εκ των προτέρων μπορούσαμε, θα ήμασταν τόσο περιορισμένοι, οι επιλογές μας θα ήταν τόσο περιορισμένες που δεν θα βλέπαμε πέρα από την «μύτη» μας. Πολύ απλά δεν θα υπήρχαν περιθώρια εξέλιξης δηλαδή επέκτασης της αντίληψής μας και παντού θα κυριαρχούσε ο υλισμός. Κάτι ανάλογο «έπαθαν» και τα μυρμήγκια, «κόλλησαν» αλλά αυτό ίσως παραπέμπει σε ένα άλλο θέμα. Στα «κενά» σημεία που εκδηλώνουμε αδυναμίες στις ζωές μας προκύπτουν κάποιες εξωτερικές εργασίες ή υποχρεώσεις που καλούμαστε να βγάλουμε εις πέρας. Είναι ένα μέρος των ψυχικών υποπροϊόντων μας που απλά συμβαίνει.
Όταν δημιουργούμε μια σκέψη ή όταν επιτελούμε μια πράξη αυτό έχει ένα ορισμένο αποτέλεσμα και είτε εκδηλώνεται έμμεσα σε βάθος χρόνου, είτε άμεσα. Βέβαια, το έμμεσο και το άμεσο για να είμαστε ακριβείς είναι ανθρώπινες αντιλήψεις που μας βοηθούν τελικά να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα δρουν συμπληρωματικά και άχρονα. Είναι ο ανθρώπινος νους που τα βλέπει διαιρεμένα. Έτσι, μπορεί μία ενέργεια μας να έχει πολύ μικρή ισχύ και να χαθεί και έτσι να μην προλάβει να υλοποιηθεί και να λάβει την προσοχή μας. Κάπως έτσι λειτουργούν οι φαντασιώσεις ή οι ονειροπολήσεις μας και ουσιαστικά μας κάνουν να δραπετεύουμε ασυνείδητα από την πραγματικότητα. Είναι χαμένος χρόνος.
Κάθε άνθρωπος εκπέμπει ενέργεια σε μια ορισμένη συχνότητα προς τα έξω. Μπορούμε να διακρίνουμε αν κανείς είναι λυπημένος ή χαρούμενος από τον τρόπο που μιλάει, από τις εκφράσεις του ή μπορούμε να εντοπίσουμε στο πρόσωπο του ενδεχομένως τα ψυχολογικά ίχνη που έχουν αφήσει πάνω του τα χρόνια του παρελθόντος ή τα παιδικά του χρόνια. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται να αποκαλυφθούν, να φανερωθούν στον κόσμο και έτσι επικοινωνούν μέσα από τα προσωπεία τους. Είναι συγκαταβατικοί και ανειλικρινείς γιατί είναι και ο κόσμος έτσι. Βλέπουμε, λοιπόν, πως μια συγκεκριμένη στάση φέρνει μια ολόκληρη αλληλουχία πανομοιότυπων αποτελεσμάτων.
Τώρα, μπορεί κανείς να εκπέμπει σε υψηλότερη συναισθηματική συχνότητα και να νιώθει δυνατός/η ή να εκπέμπει σε χαμηλότερη συχνότητα. Η συναισθηματική εκπομπή δεν συνεπάγεται ότι συμβαδίζει πάντοτε με την νοητική εκπομπή. Έτσι, ενώ βλέπουμε κάποιον να είναι ικανός να διαχειριστεί εξωτερικά την ενέργεια του σε ικανοποιητικό βαθμό μπορεί στο συγκεκριμένο χρονικό μομέντουμ να μην έχει τις ίδιες δυνατότητες με κάποιον που δεν εκδηλώνει την ικανότητα του όσο ο ίδιος θα ήθελε. Δεν εκδηλώνει την ικανότητα του γιατί έλκει και υλοποιεί τις δυνατότητες του σαν ένα εργοστάσιο που αυξάνει σε μέγεθος και ποιότητα αλλά ακόμα δεν έχει καταφέρει να διοχετεύσει τα προϊόντα του στην αγορά και σκορπάει φήμες. Λέμε ότι οι κραδασμοί του είναι ισχυροί. Βεβαίως η δυνατότητα να εκπέμπουμε συνειδητά την ενέργεια μας σε υψηλά επίπεδα είναι προαποφασισμένα κεκτημένο όλων μας χωρίς καμία εξαίρεση.
Αν, λοιπόν, εκπέμπουμε χαμηλά θα προσελκύσουμε και ανάλογες καταστάσεις στις οποίες θα πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας για να τις διαχειριστούμε, γιατί αναγνωρίζουμε ότι είμαστε καλύτεροι από αυτό που μας συμβαίνει, ωστόσο δεν θεωρούμε ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο και επαναπαυόμαστε. Ο λόγος που δεν επιθυμούμε την αλλαγή μπορεί να προέρχεται από το γεγονός ότι υπερεκτιμάμε τον εαυτό μας γιατί δεν υποφέρουμε τον εαυτό μας. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι λειτουργούμε μέσα από όψεις και αυτές τις όψεις τις ονομάζουμε εαυτούς. Με άλλα λόγια, η αντίδραση μας στον πόνο φέρνει πόνο γιατί προφανώς μας αρέσει να πονάμε καλώς ή κακώς. Μπορούμε να χωρίσουμε τον πόνο σε ασυνείδητο/μη πόνο και σε συνειδητό. Πάντοτε φυσικά χρησιμοποιούμε τεχνάσματα για να κουκουλώνουμε τον πόνο.
Λοιπόν, εδώ δεν μιλάμε απλά για σκέψεις ή πράξεις αλλά μιλάμε για ολόκληρα οικοδομήματα νοητικοσυναισθηματικών προτύπων, είτε είναι θετικά είτε είναι αρνητικά, πολύ καλά εδραιωμένα μέσα μας. Όταν αποφεύγουμε ή ενδίδουμε σε κάτι που είναι το ίδιο πράγμα εφόσον μιλάμε για έννοιες με κοινό σημείο αναφοράς έχουμε κυριολεκτικά όλα τα υλικά που το συγκρατούν ή το θρέφουν. Αντίστοιχα, όταν αφηνόμαστε ή ξεμπλοκάρουμε, έλκουμε όλες τις δυνατότητες που περιβάλλουν μία συγκεκριμένη θετική ενέργεια/αποτύπωμα. Και τότε είμαστε σε θέση να ξεδιπλώσουμε τα χαρίσματα μας.
Τέλος, ας επικεντρωθούμε σε δύο σημεία. Λέγεται πως ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Τι σημαίνει αυτό; Ακόμα και αν επιλέγουμε τον δύσκολο επώδυνο δρόμο μέσα στην άγνοια μας, δεν είμαστε στην πραγματικότητα τόσο «τυφλοί» όσο νομίζουμε. Στην πραγματικότητα όποιον δρόμο και αν έχουμε επιλέξει στη ζωή μας, όποιες και αν είναι οι «κακοτυχίες» ή οι «πτώσεις» μας, δεν είναι τυχαίες και για έναν λόγο τις έχουμε επιλέξει. Και αυτός ο λόγος είναι για να μάθουμε. Μαθαίνουμε μέσα από τον πόνο επεκτείνοντας την αντίληψη μας. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ανθρώπους να λένε ότι χάρη στα προβλήματα και τις αδυναμίες τους βγήκαν δυνατότεροι και καλύτεροι άνθρωποι. Είναι σημαντικό να έχουμε επίγνωση της βελτίωσης μας. Βελτίωση δεν σημαίνει απλά υλική βελτίωση αλλά και μεταβατική ροή σε μία κατάσταση. Σε κάθε μας μεταβατικό στάδιο επιλέγουμε να μην πονάμε αλλά και επιλέγουμε να πονάμε για να μην πονάμε. Όταν, λοιπόν, αναφερόμαστε στο κάρμα δεν μιλάμε για κάποιου είδους θεϊκή τιμωρία, διότι η έννοια της υπερφυσικής τιμωρίας κρύβει ενοχικά συμπλέγματα και φόβο στιγματισμού. Αλλά μιλάμε για τον δρόμο που εμείς επιλέγουμε (συνειδητά ή ασυνείδητα) προς τον αναπόφευκτο προορισμό μας που είναι η συνάντησή μας με τον Εαυτό (μας). Τι πραγματικά επιζητά η ψυχή μας;
Πώς, όμως, μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τι θέλουμε κάθε φορά; Η απάντηση είναι απλή: δεν μπορούμε. Διότι αν εκ των προτέρων μπορούσαμε, θα ήμασταν τόσο περιορισμένοι, οι επιλογές μας θα ήταν τόσο περιορισμένες που δεν θα βλέπαμε πέρα από την «μύτη» μας. Πολύ απλά δεν θα υπήρχαν περιθώρια εξέλιξης δηλαδή επέκτασης της αντίληψής μας και παντού θα κυριαρχούσε ο υλισμός. Κάτι ανάλογο «έπαθαν» και τα μυρμήγκια, «κόλλησαν» αλλά αυτό ίσως παραπέμπει σε ένα άλλο θέμα. Στα «κενά» σημεία που εκδηλώνουμε αδυναμίες στις ζωές μας προκύπτουν κάποιες εξωτερικές εργασίες ή υποχρεώσεις που καλούμαστε να βγάλουμε εις πέρας. Είναι ένα μέρος των ψυχικών υποπροϊόντων μας που απλά συμβαίνει.
