Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

(V) Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από κάθε άλλη μορφή ύπαρξης είναι το γεγονός ότι ο άνθρωπος σκέφτεται. Το γεγονός αυτό από μόνο του δεν μας λέει πολλά πράγματα. Είναι για παράδειγμα γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικό χρώμα και διαφορετικά χαρακτηριστικά προσώπου. Αυτό όμως από μόνο του δεν μας λέει τίποτα. Δεν μας λέει κάτι σχετικά με την διασύνδεση τους, ούτε μας λέει κάτι για την διασύνδεση μεταξύ των ανθρώπων. Το σκέπτεσθαι είναι ένα γεγονός και αν θέλουμε να «εμβαθύνουμε» σε αυτό το γεγονός θα πρέπει να αναρωτηθούμε ποια είναι η αιτία του γεγονότος. Και η αιτία είναι η Σκέψη. Η Σκέψη χρησιμοποιεί το σκέπτεσθαι και είναι αυτή που μας χαρίζει τους τρόπους να σκεπτόμαστε. Η Σκέψη είναι πάντα μα πάντα καθαρή. Ο άνθρωπος είναι που σπαταλά την Σκέψη, την ενέργεια του, αφού νομίζει πως μόνο η σκέψη υπάρχει. Ασυνείδητα προσπαθεί να προσεγγίσει την Σκέψη. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί διασπασμένα την Σκέψη, είτε γιατί δίνει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα στην εκπλήρωση και διαφύλαξη των αναγκών του, είτε γιατί δίνει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα στην πνευματική του εξέλιξη. Ο άνθρωπος είναι τόσο δέσμιος του πόνου του όσο και δέσμιος του μη πόνου του.
Αν κανείς συλλογιστεί όλη την ιστορική και προϊστορική διαδρομή του ανθρώπου από τα σπήλαια έως αυτό που ονομάζουμε σήμερα πολιτισμένο κόσμο αντιλαμβάνεται, δύσκολα ωστόσο, ότι υπάρχει μια κλιμακούμενη εξέλιξη αναζήτησης για κάτι που τον ξεπερνά. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να απαρνηθεί την θειότητα. Σε ένα πρώτο επίπεδο διαπιστώνει κανείς την εξέλιξη της ευπρέπειας.
Όπως δηλαδή συμβαίνει και στην φύση ο μιμητής άνθρωπος καμουφλάρεται μέσα από την γραμμική υλιστική εξέλιξη. Έτσι η ομορφιά αναλώνεται στον βωμό της ευπρέπειας και κατ' επέκταση της ασφάλειας και ομογενοποίησης. Ο άνθρωπος καθίσταται πέρα ως πέρα προβλέψιμος πράγμα σημαντικό για την ανάδειξη της διαφορετικότητας και των ταλέντων του. Μέσα από τις αντιφάσεις του ο άνθρωπος μαθαίνει να επιβιώνει για εγωιστικούς ή ομαδικούς σκοπούς. Σε ένα δεύτερο επίπεδο διαπιστώνει κανείς το πλησίασμα σε κάτι που αγνοεί ο άνθρωπος που ασχολείται με τα τετριμμένα και τα δεδομένα. Και αυτό είναι το πλησίασμα στον Εαυτό. Σε ένα τρίτο επίπεδο διαπιστώνει κανείς ότι ο άνθρωπος προσπαθεί συνειδητά να προσεγγίσει τον Εαυτό. Σε ένα τέταρτο επίπεδο τον προσεγγίζει. Αυτό μας το βεβαιώνουν οι απόηχοι του παρελθόντος αλλά και του παρόντος.
Ο άνθρωπος κουβαλάει στους ώμους του ένα απίστευτο βάρος που δεν είναι άλλο από το δέντρο της γνώσης. Το δέντρο της γνώσης συμβολίζει την εξελικτική πορεία του ανθρώπου που είναι και το πραγματικό πεπρωμένο του και αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει (και όχι ασφαλώς να υπερέχει) και να ενώνεται με όλες τις μορφές ζωής. Το πεπρωμένο είναι η εκδήλωση της ταπεινότητας του ανθρώπου σε κάτι που βρίσκεται «πάνω» από το κεφάλι του.
Είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι η ένωση με την θειότητα δεν λαμβάνει χώρα ξέχωρα ή έξω από τον φυσικό κόσμο αλλά ούτε και εξαρτάται από αυτόν. Η θειότητα «ξεγυμνώνεται» μέσα από τις δημιουργίες της και μας προσκαλεί να ενωθούμε μαζί της.