Είναι πολλοί
οι άνθρωποι που σκέφτονται ότι πρέπει
να γίνουν θυσία για τα παιδιά τους.
Άλλωστε ποιος δεν θέλει το καλύτερο για
τα παιδιά του. Μόνο που πολλοί γονείς
έχουν διαστρεβλωμένη την αντίληψη τους
περί του «καλύτερου» για τα παιδιά τους.
Βλέπετε οι γονείς των γονιών θυσιάστηκαν για τα παιδιά τους αλλά παρέμειναν δυστυχισμένοι και αυτοί και τα παιδιά τους. Και τώρα τα παιδιά τους θέλουν να γίνουν θυσία για τα δικά τους παιδιά. Είναι τραγελαφικό.
Είτε σκέφτεστε ότι με το να θυσιάζεστε για τα παιδιά σας αυτά θα γίνουν καλύτερα από εσάς, είτε σκέφτεστε ότι απλά θα γίνουν πιστά ή καλύτερα αντίγραφα σας, στην πραγματικότητα τον εγωισμό σας προβάλλετε σε αυτά.
Επειδή φοβάστε τον θάνατο και γνωρίζετε ότι κάποια μέρα θα πεθάνετε λυπάστε τον εαυτό σας και αυτήν την φυγοπονία σας συνειδητά ή ασυνείδητα την εισπράττουν τα παιδιά σας όπως και εσείς την εισπράξατε από τους δικούς σας γονείς.
Από την παιδική κιόλας ηλικία είναι εφικτό να «προβλέψουμε» τον σχηματισμό σχεδόν όλου του δυναμικού πεδίου της αύρας που θα εκδηλώσει ο μελλοντικός ενήλικος(;)
Νομίζουμε ότι είμαστε τυχεροί που ζούμε. Μας αρέσει να περνάμε καλά. Επιθυμούμε διαφορετικά/παρόμοια πράγματα ανάλογα την περιορισμένη ιδιοσυγκρασία μας.
Έτσι δεν διεισδύουμε στην μεγάλη ιερότητα της ζωής. Δεν αξιολογούμε την ζωή ως ένα σύμπλεγμα φαινομένων πάνω στον κοσμικό καμβά πέρα από την ζωή και τον θάνατο, αλλά αξιολογούμε μόνο τα ζωντανά φαινόμενα.
Η ζωή είναι Αναλλοίωτη. Πάντα. Είναι λοιπόν σημαντικό να κατανοήσουμε ότι όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι τόσο για τον πιο κοντινό μας συγγενή, όσο και για τον πιο μακρινό μας άγνωστο.
Είναι επίσης σημαντικό να κατανοήσουμε όλοι ότι κάθε προσωπική πτώση ή αποτυχία είναι αποτυχία της ανθρωπότητας. Ο περιορισμένος νους αδυνατεί να το αποδεχτεί αυτό καθώς υφαρπάζεται από «εξωτερικά αντικείμενα» ανάλογα την ιδιοσυγκρασική του απόκλιση και το πρόσκαιρο ή άμεσο συμφέρον του.
Είναι εξαιρετικά σημαντικό να κατανοήσουμε όλοι ότι είμαστε υπεύθυνοι και για τις ατομικές ή συλλογικές επιτυχίες μας. Είναι αυτές που μας ανοίγουν τον δρόμο για την μετουσίωση των ψυχολογικών και πνευματικών μας προβλημάτων.
Όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, είμαστε διασυνδεδεμένοι όχι μόνο μεταξύ μας, αλλά και με οτιδήποτε κινείται, αναπνέει ή δονείται σε αυτόν τον πλανήτη. Η υγιής ανθρώπινη ομαδικότητα είναι ο καταλύτης για μια λαμπρότερη κοινωνία ανθρώπων, αλλά και για την περα-ανθρώπινη ομαδικότητα κάθε ζώντος και υπαρξιακού οργανισμού που έχει να κάνει με την λειτουργικότητα του σπιτιού μας που ακούει στο όνομα γη.
Όπως η κάθε ξεχωριστή μας στέγη έχει μια πόρτα εισόδου/εξόδου, είναι μείζονος σημασίας να καταλάβουμε πιο εκτεταμένα ότι αντίστοιχα η γη μας δεν είναι το μοναδικό λίκνο της ζωής του διαστήματος ούτε ένας μόνιμος με κεκλεισμένες θύρες σαν φυλακή τόπος. Αλλά αντιθέτως, μοιάζει περισσότερο με έναν πομποδέκτη ψυχών, ενεργειών και ακτίνων.
Βλέπετε οι γονείς των γονιών θυσιάστηκαν για τα παιδιά τους αλλά παρέμειναν δυστυχισμένοι και αυτοί και τα παιδιά τους. Και τώρα τα παιδιά τους θέλουν να γίνουν θυσία για τα δικά τους παιδιά. Είναι τραγελαφικό.
Είτε σκέφτεστε ότι με το να θυσιάζεστε για τα παιδιά σας αυτά θα γίνουν καλύτερα από εσάς, είτε σκέφτεστε ότι απλά θα γίνουν πιστά ή καλύτερα αντίγραφα σας, στην πραγματικότητα τον εγωισμό σας προβάλλετε σε αυτά.
Επειδή φοβάστε τον θάνατο και γνωρίζετε ότι κάποια μέρα θα πεθάνετε λυπάστε τον εαυτό σας και αυτήν την φυγοπονία σας συνειδητά ή ασυνείδητα την εισπράττουν τα παιδιά σας όπως και εσείς την εισπράξατε από τους δικούς σας γονείς.
Από την παιδική κιόλας ηλικία είναι εφικτό να «προβλέψουμε» τον σχηματισμό σχεδόν όλου του δυναμικού πεδίου της αύρας που θα εκδηλώσει ο μελλοντικός ενήλικος(;)
Νομίζουμε ότι είμαστε τυχεροί που ζούμε. Μας αρέσει να περνάμε καλά. Επιθυμούμε διαφορετικά/παρόμοια πράγματα ανάλογα την περιορισμένη ιδιοσυγκρασία μας.
Έτσι δεν διεισδύουμε στην μεγάλη ιερότητα της ζωής. Δεν αξιολογούμε την ζωή ως ένα σύμπλεγμα φαινομένων πάνω στον κοσμικό καμβά πέρα από την ζωή και τον θάνατο, αλλά αξιολογούμε μόνο τα ζωντανά φαινόμενα.
Η ζωή είναι Αναλλοίωτη. Πάντα. Είναι λοιπόν σημαντικό να κατανοήσουμε ότι όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι τόσο για τον πιο κοντινό μας συγγενή, όσο και για τον πιο μακρινό μας άγνωστο.
Είναι επίσης σημαντικό να κατανοήσουμε όλοι ότι κάθε προσωπική πτώση ή αποτυχία είναι αποτυχία της ανθρωπότητας. Ο περιορισμένος νους αδυνατεί να το αποδεχτεί αυτό καθώς υφαρπάζεται από «εξωτερικά αντικείμενα» ανάλογα την ιδιοσυγκρασική του απόκλιση και το πρόσκαιρο ή άμεσο συμφέρον του.
Είναι εξαιρετικά σημαντικό να κατανοήσουμε όλοι ότι είμαστε υπεύθυνοι και για τις ατομικές ή συλλογικές επιτυχίες μας. Είναι αυτές που μας ανοίγουν τον δρόμο για την μετουσίωση των ψυχολογικών και πνευματικών μας προβλημάτων.
Όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, είμαστε διασυνδεδεμένοι όχι μόνο μεταξύ μας, αλλά και με οτιδήποτε κινείται, αναπνέει ή δονείται σε αυτόν τον πλανήτη. Η υγιής ανθρώπινη ομαδικότητα είναι ο καταλύτης για μια λαμπρότερη κοινωνία ανθρώπων, αλλά και για την περα-ανθρώπινη ομαδικότητα κάθε ζώντος και υπαρξιακού οργανισμού που έχει να κάνει με την λειτουργικότητα του σπιτιού μας που ακούει στο όνομα γη.
Όπως η κάθε ξεχωριστή μας στέγη έχει μια πόρτα εισόδου/εξόδου, είναι μείζονος σημασίας να καταλάβουμε πιο εκτεταμένα ότι αντίστοιχα η γη μας δεν είναι το μοναδικό λίκνο της ζωής του διαστήματος ούτε ένας μόνιμος με κεκλεισμένες θύρες σαν φυλακή τόπος. Αλλά αντιθέτως, μοιάζει περισσότερο με έναν πομποδέκτη ψυχών, ενεργειών και ακτίνων.
Είναι απόλυτα στο χέρι
μας είναι αν θα μετατρέψουμε αυτόν τον
πλανήτη σε τόπο ευδοκίμησης και ευημερίας
ή σε ζωντανή κόλαση.
