Ταπεινοφροσύνη δεν
είναι μόνο να αφήνουμε τον άλλον να
ολοκληρώνει την πρόταση του, ούτε να
βοηθάμε τους ασθενέστερους. Έπαρση και
ταπεινοφροσύνη είναι ουσιαστικά οι δύο
όψεις του ίδιου «νομίσματος».
Έπαρση έχουμε όταν προβάλλουμε υπέρμετρα τον εαυτό μας μέσα στην σκέψη μας αλλά και στην πράξη. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει βιασύνη και άγχος για να αποδείξουμε στους άλλους ποιοι είμαστε. Και συνήθως πιστεύουμε ότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους.
Έτσι, αντί να εστιάζουμε στο γεγονός ότι αξίζουμε, προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους ότι αξίζουμε, γιατί στην πραγματικότητα έχουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αυτή είναι και η ρίζα του «πνευματικού εγωισμού». Ο πνευματικός εγωισμός απευαισθητοποιεί και σταδιακά αναιρεί το δικαίωμα και την πρόσβαση μας στην ενδοσκόπηση. Ζώντας στα σύννεφα πιανόμαστε από το δικό μας ξεχωριστό σύννεφο.
Με το να προβάλλουμε ακατάσχετα τον εαυτό μας όχι μόνο κουράζουμε τους άλλους αλλά χάνουμε και την εκτίμηση των άλλων. Η αντίληψη μας, περιορισμένη πλέον αποσκοπεί μονοδιάστατα στην καταξίωση και ανέλιξη, αν αποσκοπεί ακόμα και αυτό.
Ο άνθρωπος που καθοδηγείται από την υπερηφάνεια του γίνεται το κέντρο του κόσμου – οι άλλοι είναι απλά ανθρωπάκια και η εξέλιξη του καθίσταται απόλυτα γραμμική.
Ο άνθρωπος καταπιέζει τις δυνατότητες του και ζει με την δύναμη του σώματος του. Ζει με αυτοσκοπούς.
«Ρουφάμε» την ενέργεια από τους άλλους για να νιώσουμε δάνεια αυτοεκτίμηση. Η πραγματική αυτοεκτίμηση δεν «φωνάζει», δεν καταπιέζεται αλλά μοιράζεται. Είναι η σκέψη του φόβου της έκθεσης που δημιουργεί την χαμηλή αυτοπεποίθηση και την δυσκολία στην έκφραση. Αυτό συμβαίνει λόγω έλλειψης επικοινωνίας.
Έτσι, καταναγκαστικά, οδηγούμαστε σε μια απομίμηση ταπεινοφροσύνης.
Είναι θέμα του καθενός μας πως αντιλαμβάνεται την έπαρση και την ταπεινοφροσύνη.
Δεν υπάρχει καλή ή κακή εξωτερίκευση αλλά όλα έχουν να κάνουν με το πως εμείς, συνειδητά πλέον, νιώθουμε καλά μέσα μας. Και νιώθουμε καλά μέσα μας όταν επιθυμούμε να εξωτερικεύουμε καλύτερα αυτό που επιθυμούμε να εξωτερικεύσουμε – να διαστέλλουμε και να συστέλλουμε κατάλληλα την ενέργεια μας.
Τελικά η αληθινή ταπεινοφροσύνη προέρχεται από διορατικότητα και έχει πλάνο. Δεν διέπεται από «κανόνες».
Έπαρση έχουμε όταν προβάλλουμε υπέρμετρα τον εαυτό μας μέσα στην σκέψη μας αλλά και στην πράξη. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει βιασύνη και άγχος για να αποδείξουμε στους άλλους ποιοι είμαστε. Και συνήθως πιστεύουμε ότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους.
Έτσι, αντί να εστιάζουμε στο γεγονός ότι αξίζουμε, προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους ότι αξίζουμε, γιατί στην πραγματικότητα έχουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αυτή είναι και η ρίζα του «πνευματικού εγωισμού». Ο πνευματικός εγωισμός απευαισθητοποιεί και σταδιακά αναιρεί το δικαίωμα και την πρόσβαση μας στην ενδοσκόπηση. Ζώντας στα σύννεφα πιανόμαστε από το δικό μας ξεχωριστό σύννεφο.
Με το να προβάλλουμε ακατάσχετα τον εαυτό μας όχι μόνο κουράζουμε τους άλλους αλλά χάνουμε και την εκτίμηση των άλλων. Η αντίληψη μας, περιορισμένη πλέον αποσκοπεί μονοδιάστατα στην καταξίωση και ανέλιξη, αν αποσκοπεί ακόμα και αυτό.
Ο άνθρωπος που καθοδηγείται από την υπερηφάνεια του γίνεται το κέντρο του κόσμου – οι άλλοι είναι απλά ανθρωπάκια και η εξέλιξη του καθίσταται απόλυτα γραμμική.
Ο άνθρωπος καταπιέζει τις δυνατότητες του και ζει με την δύναμη του σώματος του. Ζει με αυτοσκοπούς.
«Ρουφάμε» την ενέργεια από τους άλλους για να νιώσουμε δάνεια αυτοεκτίμηση. Η πραγματική αυτοεκτίμηση δεν «φωνάζει», δεν καταπιέζεται αλλά μοιράζεται. Είναι η σκέψη του φόβου της έκθεσης που δημιουργεί την χαμηλή αυτοπεποίθηση και την δυσκολία στην έκφραση. Αυτό συμβαίνει λόγω έλλειψης επικοινωνίας.
Έτσι, καταναγκαστικά, οδηγούμαστε σε μια απομίμηση ταπεινοφροσύνης.
Είναι θέμα του καθενός μας πως αντιλαμβάνεται την έπαρση και την ταπεινοφροσύνη.
Δεν υπάρχει καλή ή κακή εξωτερίκευση αλλά όλα έχουν να κάνουν με το πως εμείς, συνειδητά πλέον, νιώθουμε καλά μέσα μας. Και νιώθουμε καλά μέσα μας όταν επιθυμούμε να εξωτερικεύουμε καλύτερα αυτό που επιθυμούμε να εξωτερικεύσουμε – να διαστέλλουμε και να συστέλλουμε κατάλληλα την ενέργεια μας.
Τελικά η αληθινή ταπεινοφροσύνη προέρχεται από διορατικότητα και έχει πλάνο. Δεν διέπεται από «κανόνες».
