Οι άνθρωποι
έχουμε την τάση να ασχολούμαστε με τις
υποθέσεις των άλλων. Ζούμε σε ένα κόσμο
ευπρέπειας. «Για να διατηρήσω την
ευπρέπεια μου πρέπει να με απασχολεί
το δικό σου φαίνεσθαι. Δεν με απασχολεί
στην πραγματικότητα η αισθητική, που
έχει να κάνει με την ποιότητα του ανθρώπου
(με αποτέλεσμα να υποβαθμίζω την ποιότητα
του ανθρώπου), αλλά με ενδιαφέρει αν το
αποτέλεσμα από αυτό που βλέπω και
εισπράττω πληρεί τις συγκεκριμένες
προδιαγραφές που έχω θέσει. Γιατί τις
έχω θέσει; Γιατί προφανώς δεν θέλω να
σχετίζομαι και πολύ με τους ανθρώπους.
Μ' αρέσει μέσα από την ασφάλεια του
απρόσωπου να επιβεβαιώνω τις δικές μου
πεποιθήσεις».
Αυτό φυσικά έχει αντίκτυπο και στην άλλη πλευρά. Βλέπουμε δηλαδή ανθρώπους να απορρίπτονται, να απομονώνονται, να στιγματίζονται, να καταπιέζονται και εύλογα να ξεσπούν. Έτσι, η ζωή γίνεται μια μάχη επιβίωσης, μια μάχη μεταξύ αντίπαλων στρατοπέδων. Ολόκληρο το οικοδόμημα του πολιτισμού στηρίζεται ακριβώς σε αυτήν την αρχή που λέει ότι η ζωή είναι μια μάχη, πρέπει να παλέψεις για να επιβιώσεις, να λες ψέματα ή να είσαι τίμιος.
Αλήθεια, αντί να μιλάμε αόριστα, έχουμε σκεφτεί ποιοι είναι αυτοί που έχουν κάνει την ζωή δύσκολη; είναι κάποιος αόρατος εχθρός; είναι κάποιο έθνος; είναι κάποια ομάδα ανθρώπων; είναι κάποια φυλή; είναι οι εξωγήινοι; «Μήπως φταίω και 'γω κάπου»; Και γιατί θα πρέπει η ζωή να είναι δύσκολη; Η ζωή είναι δύσκολη γιατί στηρίζεται σε μια ψευτοηθική που έχει βιολογικές-διανοητικές καταβολές αυτοσυντήρησης. Η μονομερής πραγμάτωση αυτής της νοοτροπίας μας λέει ότι ο δυνατότερος επιβιώνει. Βεβαίως αυτό μπορεί να βρίσκει αντιστοίχιση στο ζωικό βασίλειο αλλά ούτε κατά διάνοια δεν μπορεί να αποδωθεί το ίδιο άλλοθι και στον άνθρωπο. Σε ότι αφορά τους ανθρώπους ο πονηρότερος προσπαθεί να επιβληθεί έναντι των άλλων.
Ξεχνούμε όμως ότι αυτό που μας ενώνει είναι η ίδια η ζωή. Και όλοι οι άνθρωποι έχουν απολύτως την ίδια ποιότητα ζωής μέσα τους. Μπορεί να διακρίνουμε, να κατανοούμε, και να αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά. Μπορεί να μισούμε ή να αγαπάμε. Αλλά όλοι έχουμε το ίδιο αίμα και πάνω απ' όλα την ίδια ψυχή. Εκτός και αν ο θεός με το λευκό του γένι εμφανιστεί σε κάποιον από ψηλά και τον χρίσει με την ιδιότητα να κρίνει ποιος είναι ανώτερος και ποιος είναι κατώτερος, ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο αποδεκτός (αστεία πράγματα). Ο άνθρωπος δεν έχει κανένα δικαίωμα να περιορίζει το άνθρωπο. Και αυτός ο περιορισμός είναι που γεννά τη άγνοια, την διχόνοια και την δυστυχία.
Ότι συγκρούεται με τις πεποιθήσεις σου είναι φόβος. Η αναζήτηση «προσοχής» είναι φόβος. Η επιβολή προσοχής είναι φόβος. Η ζωή δεν φοβάται, δεν συγκρούεται. «Αν νοιάζεσαι για το τι κάνω εγώ στην προσωπική μου ζωή, αν αυτό είναι το μείζον, τότε προσπαθείς να με χειριστείς». Γιατί μας χωρίζει και μας προσδιορίζει το τι κάνουν οι άλλοι; Γιατί επικεντρωνόμαστε σε αυτά που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως κακό παράδειγμα και εθελοτυφλούμε σε αυτά που ενώνουν, στο πως θα κάνουμε καλύτερη την ζωή μας; Γιατί αναπολούμε τόσο πολύ την παράδοση και την «σκουριά»;
Αντί, να Γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον.
Αυτό φυσικά έχει αντίκτυπο και στην άλλη πλευρά. Βλέπουμε δηλαδή ανθρώπους να απορρίπτονται, να απομονώνονται, να στιγματίζονται, να καταπιέζονται και εύλογα να ξεσπούν. Έτσι, η ζωή γίνεται μια μάχη επιβίωσης, μια μάχη μεταξύ αντίπαλων στρατοπέδων. Ολόκληρο το οικοδόμημα του πολιτισμού στηρίζεται ακριβώς σε αυτήν την αρχή που λέει ότι η ζωή είναι μια μάχη, πρέπει να παλέψεις για να επιβιώσεις, να λες ψέματα ή να είσαι τίμιος.
Αλήθεια, αντί να μιλάμε αόριστα, έχουμε σκεφτεί ποιοι είναι αυτοί που έχουν κάνει την ζωή δύσκολη; είναι κάποιος αόρατος εχθρός; είναι κάποιο έθνος; είναι κάποια ομάδα ανθρώπων; είναι κάποια φυλή; είναι οι εξωγήινοι; «Μήπως φταίω και 'γω κάπου»; Και γιατί θα πρέπει η ζωή να είναι δύσκολη; Η ζωή είναι δύσκολη γιατί στηρίζεται σε μια ψευτοηθική που έχει βιολογικές-διανοητικές καταβολές αυτοσυντήρησης. Η μονομερής πραγμάτωση αυτής της νοοτροπίας μας λέει ότι ο δυνατότερος επιβιώνει. Βεβαίως αυτό μπορεί να βρίσκει αντιστοίχιση στο ζωικό βασίλειο αλλά ούτε κατά διάνοια δεν μπορεί να αποδωθεί το ίδιο άλλοθι και στον άνθρωπο. Σε ότι αφορά τους ανθρώπους ο πονηρότερος προσπαθεί να επιβληθεί έναντι των άλλων.
Ξεχνούμε όμως ότι αυτό που μας ενώνει είναι η ίδια η ζωή. Και όλοι οι άνθρωποι έχουν απολύτως την ίδια ποιότητα ζωής μέσα τους. Μπορεί να διακρίνουμε, να κατανοούμε, και να αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά. Μπορεί να μισούμε ή να αγαπάμε. Αλλά όλοι έχουμε το ίδιο αίμα και πάνω απ' όλα την ίδια ψυχή. Εκτός και αν ο θεός με το λευκό του γένι εμφανιστεί σε κάποιον από ψηλά και τον χρίσει με την ιδιότητα να κρίνει ποιος είναι ανώτερος και ποιος είναι κατώτερος, ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο αποδεκτός (αστεία πράγματα). Ο άνθρωπος δεν έχει κανένα δικαίωμα να περιορίζει το άνθρωπο. Και αυτός ο περιορισμός είναι που γεννά τη άγνοια, την διχόνοια και την δυστυχία.
Ότι συγκρούεται με τις πεποιθήσεις σου είναι φόβος. Η αναζήτηση «προσοχής» είναι φόβος. Η επιβολή προσοχής είναι φόβος. Η ζωή δεν φοβάται, δεν συγκρούεται. «Αν νοιάζεσαι για το τι κάνω εγώ στην προσωπική μου ζωή, αν αυτό είναι το μείζον, τότε προσπαθείς να με χειριστείς». Γιατί μας χωρίζει και μας προσδιορίζει το τι κάνουν οι άλλοι; Γιατί επικεντρωνόμαστε σε αυτά που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως κακό παράδειγμα και εθελοτυφλούμε σε αυτά που ενώνουν, στο πως θα κάνουμε καλύτερη την ζωή μας; Γιατί αναπολούμε τόσο πολύ την παράδοση και την «σκουριά»;
Αντί, να Γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον.
